അക്ഷരങ്ങളെ മാത്രം സ്നേഹിച്ച് സ്നേഹിച്ച് , ഒടുവില്‍ ആ അക്ഷരങ്ങള്‍ തന്നെ അസ്ത്രങ്ങളായി തറച്ച് പിടഞ്ഞു മരിക്കേണ്ടി വന്ന "ക്രൂര"യയിമാരുമയിരുന്നു ഞന്‍ ... ചിതലരിച്ചു തുടങ്ങിയ എന്‍റെ ഓര്‍മകളെ ഒന്നുകൂടി പ്രവര്തനക്ഷമമാക്കിയതെന്തിന്‍??? ഒറ്റയ്കിരുന്നു കരയാന്‍ ആഗ്രഹിച്ച എന്നെ ആള്‍ കൂട്ടത്തിലേയ്ക്ക് വലിചിഴയ്ച്ചതെന്തിന്‍?? ഒരായിരം സ്വപ്നങ്ങളിലൂടെ സ്വയം തീര്‍ത്ത പാതയിലൂടെ സന്തോഷത്തോടെ നടന്നിരുന്ന എനെ വീണ്ടും യാദാര്ത്യമെന്ന പച്ച കള്ളതിലെയക് വഴിതിരിച്ചു വിട്ടത് എന്തിനായിരുന്നു . .??? ചോദ്യങ്ങള്‍ക്ക് മേല്‍ ചോദ്യങ്ങള്‍ മാത്രം ..... അത് മാത്രമായിരുന്നു വലിയ ഉത്തരവും...
നിങ്ങള്‍ നല്‍കിയ പൂകലെയെല്ലാം ഞാന്‍ പുഞ്ചിരിയോടെ സ്വീകരിച്ചിരുന്നു... കന്നില്ക് നിന്നും മറയുമ്പോള്‍ അവയെ ഞാന്‍ പിച്ചിച്ചീന്തിയിരുന്നു.. . അവയില്‍ നിന്നും ഒലിച്ചിറങ്ങുന്ന ചുടുരക്തത്തെ നോക്കി അട്ടഹസിച്ചിരുന്നു.. അപ്പോഴെല്ലാം ആളുകള്‍ ക്രൂരയെന്ന്‍ ആര്‍ത്തു വിളിച്ചില്ലേ ?? എന്നാല്‍ ആ പൂകളുടെ സംരക്ഷണം സ്വയം യെറ്റെടുത്ത മുള്ളുകള്‍ എന്‍റെ കയ്കളില്‍ തറച്ച് കയറുനത് ആരും ശ്രധിക്കതതെന്തേ???
വാതില്‍ പടിയോളം എത്തിയിട്ടും ഒന്ന്‍ കാണാന്‍ പോലുമാവാതെ....... ഹാ !! വാക്കുകള്‍ ലക്‌ഷ്യം കാണുന്നേയില്ല.... ഞാന്‍ കണ്ടെതെല്ലാം ദുസ്വപ്നം മാത്രമായിരുന്നോ?? എന്‍റെ അക്ഷരങ്ങള്‍ പലരെയും വ്രണപ്പെടുത്തി എന്ന് എനിക്കറിയാം... ചിലരില്‍ ആ വ്രണം പൊട്ടി ഒലിച്ച് , വേദന താങ്ങാനാവാതെ...... ഞാന്‍ എന്തിനിങ്ങനെ..???
തനിച്ചിരിക്കാന്‍ ആഗ്രഹിച്ച്ചപ്പോഴൊന്നും ആരും സമ്മടിച്ച്ചില്ല... ഇപ്പോഴതിന്‍ കഴിയില്ലെന്നയപ്പോള്‍ തനിച്ചായി പോവുകയാണോ??............ ഞാന്‍ ആരെയാന്‍ ഈ വാഷിയിലൂടെ തോല്പിക്കുന്നത് ? എന്‍റെ തന്നെ മനസ്സിനെയോ? സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്ക് മേല്‍ തിരശ്ശീല വീഴ്ത്താന്‍ ഞാന്‍ പഠിച്ചു കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.... ഇനിയും ഒരായിരം സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ കാണുക തന്നെ ചെയ്യും...."ലക്‌ഷ്യം മാര്‍ഗത്തെ സാധൂകരിക്കുമെങ്കില്‍ " ഞാനും വിജയിക്കുക തന്നെ ചെയ്യും ..... ......
എന്‍റെ ജീവിതമാകുന്ന നാണയത്തിന്റെ മറുപുറം അന്വേഷിച്ച് നടക്കുകയാന്‍ ഞാനിപ്പോള്‍.... പഥികന്റെ കണ്ണീരിന്‍ എന്തര്‍തമാന്ഉള്ളത് ...അല്ലെ???
